پرولاپس یا افتادگی رحم معمولا در خانم ها پس از دوران یائسگی رخ می دهد . آسیب به بافت های نگه دارنده در دوران بارداری و هنگام زایمان از یک طرف و کاهش هورمون استروژن و تکرار فشار به رحم از طرفی دیگر می تواند عضلات کف لگن را ضعیف کرده و موجب افتادگی رحم شود. در نتیجه پرولاپس یک برآمدگی در واژن ایجاد می شود که این افتادگی هم می تواند افتادگی مثانه باشد هم می تواند افتادگی رکتوم باشد یا می تواند افتادگی رحم باشد.
ماهیچه ها، رباط ها و سایر ساختارها رحم را در لگن نگه می دارند. اگر این بافت ها ضعیف یا شل، رحم به داخل کانال واژن می افتد که افتادگی رحم نام دارد. این عارضه در زنانی که ۱ یا بیشتر زایمان طبیعی داشته اند، شایع تر است.
موارد دیگری که می توانند باعث افتادگی رحم شوند یا منجر به افتادگی رحم شوند عبارتند از:
برای کاهش خطر ابتلا به افتادگی رحم می توان راه های زیر را دنبال کرد:
۱-اورژانس: این کار سره شدن رحم باردار در لگن حقیقی و یا خارج از لگن نیازمند بازگرداندن رحم به محل طبیعی خود و نگه داشتن بیمار در بستر است تا رحم به اندازه ای بزرگ شود که خود مانع پرولاپس گردد.
۲-روشهای طبی: پساری های واژینال به عنوان درمان تسکینی در مواقعی که جراحی ممنوع باشد و یا بهطور موقت در پرولاپس خفیف یا متوسط بکار میروند. در موارد یبوست از ملین یا تنقیه استفاده میشود. در بیماران یائسه نیز استروژن کنژوگه بکار میرود.
۳-جراحی: با وجودی که این بیماری خودبخود رفع نشده و به جراحی نیاز دارد اما ترمیم جراحی آن فوریت نداشته و باید تا زمانی که نشانههای قابل ملاحظهای برای بیمار ایجاد نشده، به تعویق انداخته شود.
۴-مراقبت: اگر بیمار چاق است باید او را تشویق کرد که وزن خود را کاهش دهد. از استفاده از گنها یا لباسهای زیر تنگ که فشار داخل شکم را افزایش میدهند و دیگر عوامل شغلی یا فیزیکی مشابه باید اجتناب شود و یا به نحوی اصلاح گردد.